Showband & Mach: goed bezig. Ja, tuurlijk klinken drums anders als je hard mept of beheerst slaat, dat is het punt niet. Het punt is dat het publiek niet naar een snoeiharde drumsolo is komen luisteren maar een band die optreedt, me dunkt.
Buiten de popmuziek om is het de normaalste zaak van de wereld om te luisteren naar je medemuzikanten en de balans op de plek waar je speelt samen neerzet. Dynamiek is in de pop/rockmuziek echter vaak een ondergeschoven kindje*. Als je radio luistert of popalbums vanaf de jaren negentig dan stik je bijna in de muziekworst (elk nummer is een sigaar), als dat je uitgangspunt is dan is er natuurlijk geen beginnen meer aan.
Je aanpassen aan de omgeving kan ook wel eens betekenen: geen optreden of je instrumenten aanpassen. Speel je in een kleine omgeving? Niks mis met een cajon, akoestische gitaren en een contrabas. Nee, voor een metalband is dat niet een oplossing natuurlijk, maar die moeten dan niet spelen in ruimtes < 20m^2
Kleine anekdote uit mijn verleden: ik ben als 14-jarig jongetje begonnen met gitaarspelen door mezelf Nirvana etc. te leren spelen. In die tijd speelde ik een snaar per 2 maanden kapot (en niet alleen de e maar ook de E en andere tussenliggende snaren). Daarna ben ik op les gegaan en sindsdien kan ik jaren met snaren, verving ik ze alleen voor de klank om de zoveel optredens. Beheersing van je instrument == niet rammen, niet fysiek werken maar met minimale spierinspanning de juiste toon op het juiste moment ten gehore brengen. Als de drummer eruitziet alsof hij met veel moeite en geweld het drumstel in elkaar beukt dan doet hij toch iets niet goed. Een vaardig muzikant doet het visueel overkomen alsof het de makkelijkste zaak van de wereld is omdat hij/zij meester is over zijn lichaam (spieren/pezen) en daarmee zijn instrument.
* ligt wel aan de achtergrond van de muzikanten. Het grootste probleem zit hem bij ongeschoolde muzikanten; een ontzettend groot deel van de pop- en rockmuzikanten.
Buiten de popmuziek om is het de normaalste zaak van de wereld om te luisteren naar je medemuzikanten en de balans op de plek waar je speelt samen neerzet. Dynamiek is in de pop/rockmuziek echter vaak een ondergeschoven kindje*. Als je radio luistert of popalbums vanaf de jaren negentig dan stik je bijna in de muziekworst (elk nummer is een sigaar), als dat je uitgangspunt is dan is er natuurlijk geen beginnen meer aan.
Je aanpassen aan de omgeving kan ook wel eens betekenen: geen optreden of je instrumenten aanpassen. Speel je in een kleine omgeving? Niks mis met een cajon, akoestische gitaren en een contrabas. Nee, voor een metalband is dat niet een oplossing natuurlijk, maar die moeten dan niet spelen in ruimtes < 20m^2

Kleine anekdote uit mijn verleden: ik ben als 14-jarig jongetje begonnen met gitaarspelen door mezelf Nirvana etc. te leren spelen. In die tijd speelde ik een snaar per 2 maanden kapot (en niet alleen de e maar ook de E en andere tussenliggende snaren). Daarna ben ik op les gegaan en sindsdien kan ik jaren met snaren, verving ik ze alleen voor de klank om de zoveel optredens. Beheersing van je instrument == niet rammen, niet fysiek werken maar met minimale spierinspanning de juiste toon op het juiste moment ten gehore brengen. Als de drummer eruitziet alsof hij met veel moeite en geweld het drumstel in elkaar beukt dan doet hij toch iets niet goed. Een vaardig muzikant doet het visueel overkomen alsof het de makkelijkste zaak van de wereld is omdat hij/zij meester is over zijn lichaam (spieren/pezen) en daarmee zijn instrument.
* ligt wel aan de achtergrond van de muzikanten. Het grootste probleem zit hem bij ongeschoolde muzikanten; een ontzettend groot deel van de pop- en rockmuzikanten.
Comment