Tweet
Naar aanleiding van enkele incidenten op festivals en de mp3-oortjes:
De werkgroep werd samengesteld nadat deze krant afgelopen zomer geluidsmetingen deed op het muziekfestival Pukkelpop. Vooral naar de climax van het festival werden er waarden van 125 dBC (dat ook de lage bastonen meet) geregistreerd. Dat is het equivalent van een straaljager.
Daarop ontstond een publiek debat waarin het genot van een ‘geluidsroes' werd afgewogen tegen dreigende gehoorschade.
In augustus kondigde de minister van cultuur, Joke Schauvliege (CD&V), aan een werkgroep samen te stellen rond de problematiek. Die is dinsdag samengekomen.
Op de bijeenkomst waren zowat vijftig aanwezigen met verschillende achtergronden. Er waren vertegenwoordigers uit de medische sector, de muziekwereld, het onderwijs en het beleid.
Over de grote lijnen zijn alle partijen het eens: er is een regelgeving nodig die de geluidslimieten vastlegt. Die limieten moeten ‘realistisch' zijn, maar dat begrip is vatbaar voor interpretatie. Medici vinden een grens van 100 dBA aanvaardbaar, terwijl muziekorganisatoren die grens liever hoger hebben.
‘Mensen uit de medische sector hebben de limiet liever niet zo hoog', zegt Bart Vinck, als audioloog van de UGent betrokken bij het overleg. ‘Het beleid wil de regelgeving liefst afstemmen op Europees niveau. De Scandinavische landen, Duitsland en Zwitserland gaan al uit van 100 dBA. Festivalorganisatoren zijn bang dat hun publiek zou afhaken als het geluid lager staat. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat die vrees onterecht is. Uit een Duitse studie blijkt dat 95 procent van de ondervraagden niet zou afhaken. Integendeel zelfs. Bij minder geluid zou zelfs een groep niet-klanten bereid zijn om wél te komen.'
Een ander voornemen, om meer te sensibiliseren, roept amper discussie op. De experten van de werkgroep zien er heil in om alle betrokkenen, jong en oud, maar ook liefhebber en organisator, goed te informeren. Gebruikers willen ze hoorbeschermers aanraden en die laten controleren op hun werking.
‘Ook bij de organisatoren kan nog wat gebeuren', zegt Vinck. ‘Het kan zinvol zijn de limiet te diversifiëren. In Zweden ligt de grens bij evenementen voor volwassenen op 100 dBA. Maar voor kinderen, die zoveel gevoeliger zijn, ligt die lager. Voor hen ligt de grens op 93.'
Betrokkenen in het veld zouden hun voordeel kunnen doen met extra opleiding. Vinck: ‘Een technicus is ongetwijfeld onderlegd om een geluidsinstallatie te bedienen. Maar net als een piloot heeft hij een verantwoordelijkheid voor vele andere mensen. Als hij het geluid met een paar decibels optrekt, heeft dat een effect op het gehoor van vele duizenden aanwezigen. En op de emissie in de omgeving. Met een gecontroleerde limiet vang je dus eigenlijk twee vliegen in één klap: de gehoorbeschadiging en de geluidshinder.'
Na één overleg bestaat er al een draagvlak voor een aangepaste regelgeving. Het is de bedoeling dat de werkgroep in 2010 verderwerkt.
Tot dusver ging de meeste aandacht naar concerten en festivals, maar ook onderwerpen als het geluid in bioscopen en mp3-spelers staan nog op de agenda.
Over mp3-spelers zijn er trouwens richtlijnen vanuit de Europese Unie die een implementatie in ons land vereisen. Daarbij is het zaak te kijken hoe het volume van geluidsapparaten uniform begrensd kan worden.
Tegen eind volgend jaar wil minister Schauvliege een regelgeving vastleggen in het beleid aanpassen.
Bron: De Standaard Online - Geluidslimiet in de maak
Het vetgedrukte is het waar het om draait. De verantwoordelijkheid wordt ons direct toegewezen. En terecht, maar stel nu dat ik na een concert een klacht krijg van iemand die zegt dat hij gehoorschade opgelopen heeft.. Wie draagt daar dan de verantwoordelijkheid voor? Concertorganisatie of wordt die naar mij verplaatst?
Aan de andere kant, hoe zou dit bewezen kunnen worden na het concert zodat het geen puur geldklopperij is?
De werkgroep werd samengesteld nadat deze krant afgelopen zomer geluidsmetingen deed op het muziekfestival Pukkelpop. Vooral naar de climax van het festival werden er waarden van 125 dBC (dat ook de lage bastonen meet) geregistreerd. Dat is het equivalent van een straaljager.
Daarop ontstond een publiek debat waarin het genot van een ‘geluidsroes' werd afgewogen tegen dreigende gehoorschade.
In augustus kondigde de minister van cultuur, Joke Schauvliege (CD&V), aan een werkgroep samen te stellen rond de problematiek. Die is dinsdag samengekomen.
Op de bijeenkomst waren zowat vijftig aanwezigen met verschillende achtergronden. Er waren vertegenwoordigers uit de medische sector, de muziekwereld, het onderwijs en het beleid.
Over de grote lijnen zijn alle partijen het eens: er is een regelgeving nodig die de geluidslimieten vastlegt. Die limieten moeten ‘realistisch' zijn, maar dat begrip is vatbaar voor interpretatie. Medici vinden een grens van 100 dBA aanvaardbaar, terwijl muziekorganisatoren die grens liever hoger hebben.
‘Mensen uit de medische sector hebben de limiet liever niet zo hoog', zegt Bart Vinck, als audioloog van de UGent betrokken bij het overleg. ‘Het beleid wil de regelgeving liefst afstemmen op Europees niveau. De Scandinavische landen, Duitsland en Zwitserland gaan al uit van 100 dBA. Festivalorganisatoren zijn bang dat hun publiek zou afhaken als het geluid lager staat. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat die vrees onterecht is. Uit een Duitse studie blijkt dat 95 procent van de ondervraagden niet zou afhaken. Integendeel zelfs. Bij minder geluid zou zelfs een groep niet-klanten bereid zijn om wél te komen.'
Een ander voornemen, om meer te sensibiliseren, roept amper discussie op. De experten van de werkgroep zien er heil in om alle betrokkenen, jong en oud, maar ook liefhebber en organisator, goed te informeren. Gebruikers willen ze hoorbeschermers aanraden en die laten controleren op hun werking.
‘Ook bij de organisatoren kan nog wat gebeuren', zegt Vinck. ‘Het kan zinvol zijn de limiet te diversifiëren. In Zweden ligt de grens bij evenementen voor volwassenen op 100 dBA. Maar voor kinderen, die zoveel gevoeliger zijn, ligt die lager. Voor hen ligt de grens op 93.'
Betrokkenen in het veld zouden hun voordeel kunnen doen met extra opleiding. Vinck: ‘Een technicus is ongetwijfeld onderlegd om een geluidsinstallatie te bedienen. Maar net als een piloot heeft hij een verantwoordelijkheid voor vele andere mensen. Als hij het geluid met een paar decibels optrekt, heeft dat een effect op het gehoor van vele duizenden aanwezigen. En op de emissie in de omgeving. Met een gecontroleerde limiet vang je dus eigenlijk twee vliegen in één klap: de gehoorbeschadiging en de geluidshinder.'
Na één overleg bestaat er al een draagvlak voor een aangepaste regelgeving. Het is de bedoeling dat de werkgroep in 2010 verderwerkt.
Tot dusver ging de meeste aandacht naar concerten en festivals, maar ook onderwerpen als het geluid in bioscopen en mp3-spelers staan nog op de agenda.
Over mp3-spelers zijn er trouwens richtlijnen vanuit de Europese Unie die een implementatie in ons land vereisen. Daarbij is het zaak te kijken hoe het volume van geluidsapparaten uniform begrensd kan worden.
Tegen eind volgend jaar wil minister Schauvliege een regelgeving vastleggen in het beleid aanpassen.
Bron: De Standaard Online - Geluidslimiet in de maak
Het vetgedrukte is het waar het om draait. De verantwoordelijkheid wordt ons direct toegewezen. En terecht, maar stel nu dat ik na een concert een klacht krijg van iemand die zegt dat hij gehoorschade opgelopen heeft.. Wie draagt daar dan de verantwoordelijkheid voor? Concertorganisatie of wordt die naar mij verplaatst?
Aan de andere kant, hoe zou dit bewezen kunnen worden na het concert zodat het geen puur geldklopperij is?
Comment